Niniejsza książka ma swoje niezaprzeczalne miejsce w kanonie publikacji z zakresu teorii i historii architektury. Autor podsumował w niej nowatorski program nauczania historii architektury, który wprowadził w latach 1968–1978 na Uniwersytecie Essex w Colchester. Rykwert do perfekcji opanował sztukę tłumaczenia architektury europejskiej, a wokół architektonicznych fenomenów z lat 1660–1780 i z początków nowoczesności stworzył niezwykły obraz dwóch wieków historii, które prześledził z rzadko dziś spotykaną erudycją. Książka dotyczy złożonych stosunków społecznych i interpersonalnych składających się na klasycystyczny okres w historii Europy lat 1650-1775. W kontekście tych zjawisk autor podąża za pozornie niewielkimi, a jednak rewolucyjnymi zmianami w europejskiej architekturze i porusza kwestie, które wciąż powracają w debatach zarówno między zwolennikami architektury klasycznej a modernistami, jak i między modernistami a postmodernistami. Publikacja zdecydowanie wykracza poza przyjętą tradycję historii architektury, która zwykle skupiała się na widocznej gołym okiem ewolucji stylu od klasycyzmu po barok i rokoko. Dla Rykwerta budynki to wytwory szeroko pojętej kultury opartej na ideach filozoficznych i kształtowanej przez nieustające polityczne i religijne wstrząsy. Najwięcej uwagi autor poświęca zwrotowi sztuki "klasycznej" w stronę "neoklasycznej". Na ponad pięciuset stronach przedstawia najważniejszych malarzy i rzeźbiarzy tego okresu, przy czym koncentruje się na rzeczywistych warunkach społecznych, w których tworzyli architekci, artyści i rzemieślnicy: opisuje organizację pracy, powstawanie akademii i zawodu architekta, rozwój cechów budowlanych i narodziny masonerii.