Doświadczenia wyborcze ruchu ludowego są tak długie i bogate jak jego aktywność na scenie politycznej. Impulsem dla zorganizowanej działalności ludowców - co trzeba podkreślić były przedsięwzięcia podjęte przed wyborami parlamentarnymi u schyłku XIX stulecia na terenie zaboru austriackiego - w Galicji, która wskutek ugody austriacko-polskiej ostatecznie po roku 1867 uzyskała autonomię polityczną i kulturalną. Inteligencja pochodzenia chłopskiego oraz światli włościanie za jedynie skuteczną walkę do obrony praw i interesów ludu uznali wówczas działania na forum parlamentarnym. Warunkiem jej podjęcia było wprowadzanie jak największej liczby posłów chłopskich do sejmu i parlamentu. Mogła to osiągnąć jedynie silna organizacja polityczna, grupująca uświadomionych przedstawicieli wiejskiego ludu za formalną datę powstania zorganizowanego ruchu ludowego uważa się za rok 1895, kiedy to na przedwyborczym wiecu w Rzeszowie zgromadzeni tam dla obrony chłopskich interesów powołali partię polityczną pod nazwą Stronnictwo Ludowe w Galicji. Wchodzący na arenę polityczną ruch ludowy odwoływał się do tradycji demokratycznych i niepodległościowych. Ruch ludowy jest jedną z najstarszych formacji społeczno-politycznych na ziemiach polskich. Tym odróżniał się od innych masowych nurtów politycznych (jak socjaliści i narodowcy), iż miał charakter rodzimy, a jego idea i struktury powstawały na terenie ziem polskich, a nie za granicą. Pojęcie ruchu ludowego jest bardzo szerokie. Tworzyły go w okresie blisko już 130-letniej zorganizowanej działalności nie tylko ugrupowania polityczne, których w sumie na przestrzeni dziejów historycy odnotowali ponad 50. Były to także różne ujęte w ramy organizacyjne działania społeczne o charakterze zarówno politycznym, jak i oświatowym, kulturalnym i gospodarczym wyrażające głównie interesy chłopów oraz zorientowane na system wartości reprezentowany przez ludowców.