Obecny tom kontynuuje publikację pt. Klasycy filozofii, której już cztery wydania znalazły czytelników. Tytuł niniejszy jest podobny i zbliżone są argumenty przemawiające za jego wyborem. Przedstawiono w nim trzydziestu kilku polskich filozofów, od Witelona do Kotarbińskiego. Niektóre rozdziały były już publikowane, a całość poddawana próbie w toku wykładów z dziejów filozofii polskiej. Słowo „klasyk” jest niewątpliwie wieloznaczne, ale w tym szczególnym przypadku użyte zostało dla oznaczenia filozofa, którego działalność była w dziejach naszej filozofii ważnym wydarzeniem intelektualnym. Chodzi więc o wszystkich, którzy pozostawili po sobie znaczny dorobek i przyczynili się do rozwoju filozofii. Czytelnik może powiedzieć, że poczet przedstawionych w tym tomie filozofów i koncepcji nie wyczerpuje bynajmniej dziejów polskiej filozofii. To prawda. Można wysunąć zarzut, że autor pominął wielu filozofów, których dorobek winien być uwzględniony. Wymieńmy chociaż: J. Lelewela, T. Krępowieckiego, A. Towiańskiego, F. Bochwica, W. Heinricha, L. Flecka, J. Gaweckiego, K. Michalskiego oraz wielu innych nam współczesnych. Jednakże w każdym wyborze nazwiska występujące w tym tomie muszą być ujęte. Filozofów tych należy uwzględniać w każdej historii polskiej myśli. Można podnieść słuszny zarzut, że poszczególne rozdziały nie wyczerpują wszystkich aspektów dorobku danego filozofa. To prawda. Objętość tomu zmuszała do selekcji postaci i materiału. Uważałem, że należy przedstawić jedynie najważniejszych filozofów, a z ich poglądów tylko główne idee. Wybrałem więc z dorobku poszczególnych filozofów jedynie takie dzieła i pomysły, które okazały się trwałe i wzbogaciły dziedzictwo filozofii polskiej.