Komunikowanie polityczne od zarania dziejów stanowiło zarówno element prowadzonych dyskursów publicznych, jak i formę oddziaływania na elity czy potencjalnych wyborców. Ewolucja świata politycznego w kierunku postpolityki zastąpiła klasyczną perswazję opartą na rzeczowej argumentacji próbą oczarowania odbiorców zgrabną metaforyką, w której opowieści oparte są na życzeniach i marzeniach. Przemiany te można prześledzić zarówno w układzie chronologicznym, jak i technologicznym. Pojawienie się social mediów spowodowało dominację strategii bazujących na niesprawdzonych informacjach, metaforach czy symbolach. Wiąże się to z dostrzeżonym przez Ernsta Casirera w Eseju o człowieku charakterze człowieka jako homo symbolicus, mającym skłonność do ulegania wielowarstwowym znakom ikonicznym odwołującym się do przeszłych doświadczeń, współczesności i projekcji przyszłości.[...] Niewątpliwą zaletą opracowania jest szeroki zakres podejmowanej problematyki. Teksty poświęcone historycznym aspektom komunikowania mogą nie tylko służyć lepszemu poznaniu dziejów prasy, ale, co istotne, mogą pełnić rolę swoistego drogowskazu dla dobrych praktyk dziennikarskich. Przypomnienie etycznych zasad komunikowania jest ważne w sytuacji, gdy bezwstyd staje się normą dla wielu aktorów politycznych. Podobne uwagi odnieść można do kompetencji językowych twórców komunikatów politycznych. I wreszcie istotna jest odpowiedzialność za słowo. Przeszłości nie należy traktować jako pożądanej przeszłości, ale jako swoisty rezerwuar dobrych praktyk. (Z recenzji prof. dr. hab. Grzegorza Radomskiego)