W monografii poruszono problematykę kształtowania wieku emerytalnego z perspektywy ekonomicznej, przyjmując interdyscyplinarne podejście od strony ekonomii, finansów oraz zarządzania. Osadzając w perspektywie mikro- i makroekonomicznej (uwzględniając również relacje międzypokoleniowe) system emerytalny i wiek emerytalny, omówiono ich znaczenie z punktu widzenia jednostki (gospodarstwa domowego), przedsiębiorstwa oraz gospodarki (w tym szczególnie rynku pracy). Przeprowadzono analizę trendów wieku emerytalnego oraz dokonano oceny wpływu modelu systemu emerytalnego na ustawowy i efektywny wiek emerytalny. W studium empirycznym podjęto próbę identyfikacji determinant aktywności zawodowej osób w wieku okołoemerytalnym w oparciu o dane dla 21 krajów europejskich za lata 2008-2014. Wykorzystując metody statystyczno-ekonometryczne, obok ustawowego wieku emerytalnego zidentyfikowano również inne czynniki wpływające na aktywność zawodową osób starszych, w tym: obciążenie demograficzne, stan zdrowia, bezrobocie, poziom wykształcenia, samozatrudnienie, stopień profesjonalizacji wykonywanego zawodu czy inwestycje w kapitał ludzki. Uzyskane wyniki wskazują na potrzebę realizowania kompleksowej polityki stymulowania aktywności zawodowej osób starszych na poziomie mikro (jednostka, przedsiębiorstwo) i makro (polityka społeczno-gospodarcza), a nie ograniczania jej wyłącznie do podwyższania ustawowego wieku emerytalnego. W kontekście starzejący się populacji i malejących zasobów pracy, mechanizm kształtowania efektywnego wieku emerytalnego ma bardzo istotne znaczenie dla efektywnego zarządzania zasobami ludzkimi z perspektywy organizacji, jak i całego rynku pracy.