Uczestnictwo obywateli w procesach lokalnego rządzenia jest powszechną praktyką demokratycznych państw. Teoretycznie udział obywateli w życiu publicznym powinien gwarantować społeczną kontrolę procesu decyzyjnego, legitymizację decyzji władz, a także sprzyjać dostosowaniu zadań publicznych do potrzeb i oczekiwań społeczeństwa, jak również przyczyniać się do poprawy jakości rządzenia i rozwoju jednostki lokalnej. Urzeczywistnianie teoretycznych założeń demokracji partycypacyjnej wymaga stworzenia odpowiednich instrumentów, które faktycznie pozwolą angażować członków społeczności lokalnych w sprawy publiczne. Pomimo stale poszerzanego katalogu instrumentów zaangażowania obywatelskiego oraz przyjmowanych regulacji prawnych w tym zakresie, stosowanie poszczególnych instrumentów w polskich gminach wciąż jest problematyczne i zróżnicowane. Instrumenty są silnie zakorzenione w lokalnym kontekście, a sposoby ich wdrażania są uzależnione od szeregu czynników i uwarunkowań lokalnych. Odwołując się do założeń nowego instytucjonalizmu oraz kluczowych elementów instytucji, Autorka przedstawiła: regulacje prawne dotyczące instrumentów zaangażowania obywatelskiego, ; praktykę ich stosowania oraz ; towarzszące narracje władz publicznych i pracowników administracji samorządowej. Prezentując wyniki badań empirycznych, Autorka wskazuje ograniczenia i bariery zinstytucjonalizowanych instrumentów zaangażowania obywatelskiego, które w niewielkim stopniu realizują teoretyczne założenia demokracji partycypacyjnej. Publikacja jest skierowana do środowiska akademickiego, jak również władz publicznych i pracowników administracji samorządowej.