SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Wola m.st. Warszawy. Katalog

Book

In basket

rate

Hasior : opowieść na dwa głosy / Hanna Kirchner. - Warszawa : Rosner & Wspólnicy, 2005. - 276, [12] s. : il. (gł. kolor.), faks., fot., portr. ; 24 cm.

Author

Kirchner Hanna (1930- ).

Hasło UKD

Hasior, Władysław (1928-1999) - biografia Artyści malarze - Hasior, Władysław (1928-1999) Kirchner H.-pamiętniki Rzeźbiarze - Hasior, Władysław (1928-1999) Listy polskie

Autorka świetnie porusza się na podwórku "hasiorowej" twórczości i pomaga zrozumieć jego zbuntowany język sztuki współczesnej. Publikacja dla zainteresowanych osobą Władysława Hasiora.

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

W32 (Solidarności 90)

There are copies available to loan: sygn. 73 (1 egz.)

W51 (Bielskiego 3)

There are copies available to loan: sygn. 73 (1 egz.)

Reviews:

Władysław Hasior (1928-1999) to jeden z wybitnych, polskich rzeźbiarzy współczesnych.
Wspomnienia Hanny Kirchner (krytyczka literacka, pisarka, tłumaczka) „HASIOR. Opowieść na dwa głosy” to zapis trzydziestoparoletniej przyjaźni między artystą a pisarką. Przyjaźni bardzo trudnej (jako ciekawostka – zawsze zwracali się do siebie per pani,pan – było to wyrazem szacunku W.H. do p. Hanny). W. Hasior pochodził z Nowego Sącza, (...) ukończył słynną szkołę Kenara (Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem), następnie warszawską ASP. Możliwe to było dzięki stypendium oraz pomocy kilku osób. Po skończeniu studiów osiadł w Zakopanem i z tym miastem związał się na zawsze.
Swoje niezwykłe prace tworzył z przedmiotów gotowych, najczęściej starych i zużytych, „śmieci symbolicznych” ( m.in. kawałki blachy, druty, zepsute zabawki, pióra, deski, rury, narzędzia, strzępy tkanin, futra, papier, lustra).
Był równocześnie rzeźbiarzem i scenografem, architektem, reżyserem. Jest uważany za pioniera asamblażu w Polsce (w sztuce - kompozycja z przedmiotów gotowych, trójwymiarowa odmiana kolażu).
Jego twórczość wymyka się wszelkim definicjom. Niektóre z jego najsłynniejszych prac to : cykl „Sztandary” (czerpał inspiracje z kościelnych sztandarów procesyjnych, wojskowych), „Niobe”(okaleczona z czarnego pożaru krematorium, utoczona z mydła i oblepiona woskiem płonących świec), „Przesłuchanie anioła”(artysta powiesił rzeźbę anioła głową w dół, żeby podnieść okrucieństwo tematu, pod spodem zapalił ogień, który sprawia, że włosy się poruszają), „Organy” (pomnik na przełęczy Snozka koło Czorsztyna), „Czarny krajobraz I - Dzieciom Zamojszczyzny” (czarny, dziecięcy wózek z zapalonymi świecami w środku - rzeźba jest zbudowana na silnym kontraście – nowe życie a śmierć) , „Wyszywanie charakteru” (pod igłę maszyny do szycia położono małą laleczkę).
Swoje prace wystawiał sam lub zbiorowo na wystawach w kraju i za granicą. Nie sposób wymienić wszystkich dzieł więc zachęcam do przeczytania książki oraz do zwiedzenia „Galerii Hasiora” (oddział Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem). Jest to miejsce niezwykłe, zachwyca wspaniała architektura pracowni w której mieszkał i tworzył mistrz, a wystrój który możemy podziwiać, sam zaaranżował. Warto też odbyć nastrojowy spacer na jego grób na Pęksowym Brzyzku.
Twórczość tego kontrowersyjnego artysty przypomniał krakowski MOCAK w lutym 2014 r. wystawą „Władysław Hasior. Europejski Rauschenberg?”. Była to pierwsza od 40 lat tak duża krakowska wystawa prac tego twórcy. JM

Opowieść na dwa głosy Władysław Hasior (1928–1999) był jednym z najwybitniejszych współczesnych, polskich rzeźbiarzy. Wspomnienia Hanny Kirchner (krytyczki literackiej, pisarki, tłumaczki) Hasior. Opowieść na dwa głosy to zapis trzydziestoparoletniej przyjaźni między artystą a pisarką. Hasior pochodził z Nowego Sącza, ukończył słynną szkołę Kenara (Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem), następnie warszawską ASP. (...) Możliwe to było dzięki stypendium oraz pomocy kilku osób. Po skończeniu studiów osiadł w Zakopanem i z tym miastem związał się na zawsze.
Swoje niezwykłe prace tworzył z przedmiotów gotowych, najczęściej starych i zużytych, śmieci symbolicznych (m.in. kawałków blachy, drutów, zepsutych zabawek, piór, desek, rur, strzępów tkanin, futra, papieru, szkła).
Był równocześnie rzeźbiarzem, scenografem, architektem, reżyserem. Jest uważany za pioniera asamblażu w Polsce (w sztuce – kompozycja z przedmiotów gotowych, trójwymiarowa odmiana kolażu). Jego twórczość wymyka się wszelkim definicjom. Niektóre z jego najsłynniejszych prac to: cykl „Sztandary” (czerpał inspiracje z kościelnych sztandarów procesyjnych oraz wojskowych), „Niobe” (okaleczona z czarnego pożaru krematorium, utoczona z mydła i oblepiona woskiem płonących świec), „Przesłuchanie anioła” (artysta powiesił rzeźbę anioła głową w dół, żeby podnieść okrucieństwo tematu, pod spodem zapalił ogień, który sprawia, że włosy się poruszają), „Organy” (pomnik na przełęczy Snozka koło Czorsztyna), „Czarny krajobraz I – Dzieciom Zamojszczyzny” (czarny, dziecięcy wózek z zapalonymi świecami w środku, rzeźba jest zbudowana na silnym kontraście, nowe życie a śmierć), „Wyszywanie charakteru” (pod igłę maszyny do szycia położono małą laleczkę).
Prace wystawiał sam lub zbiorowo na wystawach w kraju i na świecie. Nie sposób wymienić wszystkich dzieł. Zachęcam do przeczytania książki oraz zwiedzenia Galerii Hasiora (oddział Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem), mieszczącej się w dawnej leżakowni sanatorium. To klimatyczne miejsce, o interesującej architekturze, przez lata było pracownią i domem mistrza, a wystrój, który możemy podziwiać, sam zaaranżował. Warto też odbyć nastrojowy spacer na jego grób. Obecny nagrobek jest dziełem rzeźbiarza Karola Gąsienicy-Szostaka i stanowi przykład nowoczesnej rzeźby.
Hasior zmarł po ciężkiej chorobie w 1999 r. w zapomnieniu, a nawet odrzuceniu przez środowisko. Twórczość tego kontrowersyjnego artysty przypomniał krakowski MOCAK w lutym 2014 r. wystawą Władysław Hasior. Europejski Rauschenberg? Była to pierwsza od 40 lat tak duża krakowska wystawa prac artysty.
Biblioteka Kraków Joanna Muniak