Jedna z najbardziej bezkompromisowych książek Marka Twaina w efektownej, ekspresyjnej oprawie graficznej i nowym przekładzie. Jest rok 1590, senna austriacka wioska oddalona od świata. Niko, Seppi i Theodor żyją tu jak w raju. Dorośli nie męczą ich zbytnio nauką, dużo większą wagę przywiązują do pobożności. Większość czasu chłopcy spędzają, bawiąc się na okolicznych wzgórzach. To tam pewnego dnia spotykają nieznajomego młodzieńca, który twierdzi, że jest aniołem, a na imię ma… Szatan. Nieznajomy widział wszystko, wiedział wszystko i niczego nie zapominał. Tego, co inni musieli studiować, uczył się w ułamku sekundy – nie miał z tym najmniejszych trudności. Opowiadając o czymś, jednocześnie wyczarowywał to przed słuchaczami. Widział stwarzanie świata i Adama, widział, jak Samson podniósł filary i zburzył świątynię, widział śmierć Cezara; opowiadał nam o życiu codziennym w niebie, o tym, jak potępieni wiją się w piekielnym ogniu, i pokazywał nam to wszystko. Jest rok 1590, senna austriacka wioska oddalona od świata. Niko, Seppi i Theodor żyją tu jak w raju. Dorośli nie męczą ich zbytnio nauką, dużo większą wagę przywiązują do pobożności. Większość czasu chłopcy spędzają, bawiąc się na okolicznych wzgórzach. To tam pewnego dnia spotykają nieznajomego młodzieńca, który twierdzi, że jest aniołem, a na imię ma… Szatan. Nieznajomy widział wszystko, wiedział wszystko i niczego nie zapominał. Tego, co inni musieli studiować, uczył się w ułamku sekundy – nie miał z tym najmniejszych trudności. Opowiadając o czymś, jednocześnie wyczarowywał to przed słuchaczami. Widział stwarzanie świata i Adama, widział, jak Samson podniósł filary i zburzył świątynię, widział śmierć Cezara; opowiadał nam o życiu codziennym w niebie, o tym, jak potępieni wiją się w piekielnym ogniu, i pokazywał nam to wszystko. Gorzki moralitet, w którym autor bez złudzeń portretuje ludzką naturę, skażoną tchórzostwem, próżnością, hipokryzją i okrucieństwem, i kreśli niewesoły obraz ludzkiego losu.